5 przekonań, które mocno ograniczają postępy w grze na gitarze

Jest przekonanie, które w największym stopniu według mnie blokuję postępy. Czy jest jakaś reguła, która mówi ile należy dziennie trenować? Nie ma takiej reguły. Jeśli jesteś zapracowaną osobą to chwyć instrument choćby na 5-10 minut dziennie. To mniej więcej tylko ile zajmuję zapalenia papierosa lub obejrzenie reklamy w przerwie oglądania filmu w Polsacie. Czy naprawdę nie znajdziesz w ciągu dnia tych paru minut? Nie trzeba trenować od razu po 3 godzinny dziennie, wystarczy codziennie wykonać mały krok. Złapanie paru chwytów, rozpracowanie jednego taktu z piosenki, pogranie chwilę z metronomem. Jeśli masz mało czasu nie zastanawiaj się co ćwiczyć tylko potrenuj to, na co masz ochotę w danym momencie. Nie ma nic gorszego niż zastanawianie się co należy ćwiczyć, bo więcej czasu zejdzie na myślenie niż na sam trening. A nasza przyjaciółka nie lubi się kurzyć, och nie lubi.

Czy powiedziałeś w myślach kiedyś do siebie – „szkoda, że nie zacząłem tego robić kiedy byłem 10 lat młodszy”? Za 10 lat historia może się powtórzyć i znowu zadasz sobie to samo pytanie. Najlepszy czas aby zacząć jest teraz. Za 10 lat będziesz starszy o te 10 lat i tylko od Ciebie zależy czy będziesz potrafił grać czy nie. Czas i tak upłynie. Gitara to przecież nie jest instrument, który wymaga wielkiej kondycji, spójrz jak niektóre „rockowe dinozaury” biegają na scenie mając po 80 lat, a przecież nie każdy musi biegać po scenie. Zresztą, czasami po prostu fajnie usiąść na kanapie i pograć swoje ulubione piosenki. Chcesz osiągnąć coś więcej niż „grę na kanapie”, nie ma sprawy, jest wiele przykładów gitarzystów zaczynających po 40-ce, którzy osiągali wspaniałe wyniki i nadal osiągają. James Lewis Carter Ford, amerykański bluesman, zaczął karierę kiedy miał 75 lat, można?

Gdyby nie było gitarzystów, którzy mają lub mieli bardzo krótkie palce tacy jak Andres Segovia (nieżyjący już mistrz gitary klasycznej) to bym powiedział ok, może to rzeczywiście bardzo przeszkadzać. Zobacz na YouTube jak wywija swoimi króciutkimi palcami. Kolejny przykład? Proszę bardzo – Angus Young z AC/DC. Skoro oni mogą to dlaczego ja nie mogą? Długie palce owszem ułatwiają grę ale nie są niezbędne. Jedyne co musisz zrobić, to tak zmodyfikować swoją technikę, abyś mógł grać frazy podług swoich predyspozycji. Sam nie mam bardzo długich palców i mam kłopoty w chwytaniu progów, które mają większy rozstaw niż 4 progi ale jakoś specjalnie mi to nie przeszkadza. Wyszukiwanie problemów w w naszej anatomii to przekleństwo, zaakceptuj to jaki jesteś. Są znane w historii przypadki kiedy muzycy stracili palce albo całą rękę, a nie przeszkadzało im to w zrobieniu kariery muzycznej.

Na co? Na lepszą gitarę, lepszy wzmacniacz, na nauczyciela? To są tylko wymówki. Ja zaczynałem grać na gitarach w których struny były tak toporne, że potrzebowałem imadła żeby je docisnąć. Ucz się na takim instrumencie, na jaki Cię stać. Poszukaj na początek gitary za 50 zł, jeśli tylko tyle masz oszczędności i zacznij grać. Nie czekaj w nieskończoność, aż uzbierasz gotówkę na wymarzony sprzęt. Nie stać Cię na nauczyciela? Nie ma problemu, z internetu też się nauczysz. Nauka będzie trochę trudniejsza i będziesz musiał poświęcić więcej czasu na znalezienie interesujących zagadnień ale dla chcącego nic trudnego. Za jakiś czas zdecydujesz, czy chcesz kupić lepszy instrument, czy zapisać się na gitarowe korepetycje. Zacznij z tym co masz już teraz i na co się stać, nie szukaj wymówek.

Tak naprawdę, to praktycznie każdy kto wcześniej nie grał na innym instrumencie albo nie ma słuchu absolutnego, ma z tymi elementami spory problem. Dobra wiadomość jest natomiast taka, że obydwie te rzeczy można kształcić. I potrzeba no to naprawdę niewiele wysiłku, codziennie 10-15 minut przez pół roku i sam się zdziwisz jakie przyniesie Ci to efekty. Będziesz nad nimi spokojnie pracować przy okazji codziennych treningów na instrumencie. Nie rezygnuj z instrumentu tylko dlatego, że masz problem, z którymś z tych dwóch zagadnień. Kiedy startowałem z gitarą, bardzo kulał u mnie rytm, metronom tak mi przeszkadzał, że sama myśl o nim przeprawiała mnie o „gęsią skórkę”. Ze słuchem też było kiepsko , nie potrafiłem zagrać prostego „Wlazł kotek na płotek” i nie było szans, żebym głosem powtórzył jakikolwiek dźwięk. Wszystkiego da się nauczyć.