Kiedy opanowałeś podstawowe chwyty gitarowe takie jak E, e, A, a, D, d, C, G czas przejść do akordów nieco trudniejszych, mam tu na myśli akordy baree czyli tzw. chwyty barowe. O tyle jak w wyżej wymienionych akordach wykorzystywałeś puste struny, tak przy budowaniu chwytów barowych już musisz przycisnąć zazwyczaj pięć, sześć strun palcem wskazującym tworząc tak zwaną „poprzeczkę”. Nazwa chwyty barowe pochodzi od obcojęzycznego „baree”, które w dosłownym tłumaczeniu znaczy właśnie nic innego jak „poprzeczka”.

Nauka akordów baree jest dla wielu gitarzystów na pewno okresem bardzo nieprzyjemnym i uciążliwym, gdyż wymaga paru tygodni żmudnych ćwiczeń zanim je w pełni opanujesz. Niestety są niezbędne jeśli chcesz wygrywać wszystkie swoje ulubione kawałki, ale nie przejmuj się tym, gdyż nie taki diabeł straszny jak go malują.

Chwyty barowe – poprzeczka

Pierwsza rzecz z jaką musisz się zmierzyć to trening pierwszego palca. Musisz go na tyle wzmocnić aby bez problemu dociskał wszystkie 6 strun tworząc poprzeczkę. Także twoim zadaniem jest to, aby kłaść go na różnych progach, sprawdzając oczywiście czy każda struna po kolei właściwie wybrzmiewa. Pomagaj sobie kciukiem, którym dociskaj dość silnie tył gryfu. Możesz również położyć palca środkowego na wskazującego, co jest bardzo pomocne zwłaszcza przy łapaniu akordów molowych.

Chwyty barowe – zasady budowania

Chwytów barowych jest bardzo wiele ale nie musisz się uczyć ich na pamięć, gdyż mają to do siebie, iż opierają się w głównej mierze na określonych schematach. Początkujący gitarzysta musi wiedzieć, że takich schematów jest 4. Budujemy je w oparciu o akordy podstawowe E-dur, e-moll, A-dur oraz a-moll.

Zanim omówię szczegółowo metodę dzięki, której nauczysz się budować owe akordy warto wiedzieć jaka jest kolejność poszczególnych dźwięków w muzyce (skala chromatyczna):

Chwyty barowe „typu E”

Aby utworzyć jakikolwiek chwyt barowy „typu E”, musimy zamienić na początek nieco opalcowanie chwytów podstawowych. Będziemy tutaj dodatkowo angażowali palca małego (4). Także chwyt E-dur należy złapać odpowiednio palcem środkowym (2), serdecznym (3) oraz małym (4), natomiast e-moll już chwytamy bez palca środkowego

E – dur
e – moll

Aby utworzyć chwyty barowe musisz przesunąć akord E-dur lub e -moll o określoną ilość progów i dołożyć palca wskazującego jako poprzeczkę, tzn. przycisnąć nim sześć strun. Nazwa akordu nowo powstałego bierze się od dźwięku podstawowego (pryma) na strunie E6 basowej, na której położyliśmy palca 1. Jeśli obok jakiegoś dźwięku znajduje się krzyżyk (#), w wymowie dodajemy do niego końcówkę „-is” np. G# = Gis. Jeśli bemol (b) to dodajemy końcówkę „-es” lub „-s” np. Gb = Ges. Dźwięki odnajdujemy na poniższym diagramie gryfu:

Akordy durowe tzn. z końcówką „-dur”, tworzymy przez przesuniecie chwytu E-dur:

W 1 pozycji będzie to F-dur, ponieważ na I progu struny E6 znajduje się dźwięk „f”:

W 3 pozycji będzie to G-dur, ponieważ na 3 progu struny E6 znajduje się dźwięk „g”:

W 6 pozycji będzie to B-dur, ponieważ na 6 progu struny E6 znajduje się dźwięk „b”:

Akordy molowe tzn. z końcówką – moll, tworzymy przez przesunięcie chwytu e-moll:

W 2 pozycji będzie to fis-moll, ponieważ na 2 progu struny E6 znajduje się dźwięk „fis”:

W 5 pozycji będzie to a-moll, ponieważ na 5 progu struny E6 znajduje się dźwięk „a”:

W 7 pozycji będzie to h-moll, ponieważ na 7 progu struny E6 znajduje się dźwięk „h”:

Na tabulaturze wszystkie 6 akordów przedstawione wyżej wyglądają następująco:

Chwyty barowe „typu A”

Podobnie jak to było w przypadku akordów barowych „typu E”, trzeba zamienić opalcowanie na gryfie. Teraz chwyty budujesz przez postawienie na odpowiednich progach palców: środkowego (2), serdecznego (3) oraz małego (4).

A – dur
a – moll

Podobnie i tutaj aby utworzyć chwyty barowe musisz przesunąć akord A-dur lub a -moll o określoną ilość progów i dołożyć palca wskazującego na pięć strun jako poprzeczkę. Nazwa akordu nowo powstałego bierze się tym razem od dźwięku podstawowego (pryma) na strunie A6 basowej, na której położyliśmy palca 1. Struny E6 (basowej) nie gramy, tłumimy ją opuszkiem pierwszego palca podnosząc go lekko do góry nad strunę A5.

Akordy durowe tzn. z końcówką „-dur”, tworzymy przez przesuniecie chwytu A-dur:

W 1 pozycji będzie to B-dur, ponieważ na 1 progu struny A5 znajduje się dźwięk „b”:

W 3 pozycji będzie to C-dur, ponieważ na 3 progu struny A5 znajduje się dźwięk „c”:

W 6 pozycji będzie to Dis-dur (lub Es-dur), ponieważ na 6 progu struny A5 znajduje się dźwięk „dis” (es):

Akordy molowe tzn. z końcówką – moll, tworzymy przez przesunięcie chwytu a-moll:

W 2 pozycji będzie to h-moll, ponieważ na 2 progu struny A5 znajduje się dźwięk „h”:

W 3 pozycji będzie to c-moll, ponieważ na 3 progu struny A5 znajduje się dźwięk „c”:

W 5 pozycji będzie to d-moll, ponieważ na 5 progu struny A5 znajduje się dźwięk „d”:

Na tabulaturze wszystkie 6 akordów przedstawione wyżej wyglądają następująco: